Witam
Święta, Święta i po ..... końcu Świata.
Nie będę udawał, że wiedziałem, że nic się nie stanie. Miałem nadzieję, że nie będzie nam dane obserwować koniec naszej cywilizacji, ale trochę się przygotowałem. Zapas świeczek, suchego jedzenia, wody w butlach, źródło ognia itp.
Czy nic się nie wydarzyło, tego nie możemy być całkiem pewni. Czasem niepozorne wydarzenia powodują lawinę, która zmienia bieg historii. Ich znaczenie i wagę można dopiero dostrzec z perspektywy lat. Ale jest możliwe inne wytłumaczenie.
Obejrzałem sobie dzisiaj kolejny raz wykłady kontrowersyjnego naukowca Nassima Harameina.
(http://www.youtube.com/watch?v=X5vLLhJQcVI) Jego dociekania dotyczące struktury Wszechświata mogą zmienić kierunek odkryć naukowych, ale również spojrzenie na rzeczywistość, która nas otacza.
Śledząc kolejne rozważania zawarte w cyklu wykładów Przekroczyć Horyzont Zdarzeń, podążając za jego tokiem myślenia można zgodzić się z twierdzeniem, że stoimy na granicy. Po jej przekroczeniu ludzkość nie będzie już taka sama. Możemy dysponować technologią, która może być kontrolowana tylko przez cywilizację o innej strukturze, nastawionej na dawanie, miłość i współpracę. W przeciwnym razie, sięgnięcie po tę potęgę, nowe źródła energii i technologii doprowadzić może do zagłady Błękitnej Planety i zagrozić innym istotą we Wszechświecie.
Może, badania min. Nassima Harameina (bo nie jest on całkowicie odosobniony) otwierają nam drogę do przemiany i może dlatego ludzkość została oszczędzona. Ktoś uznał, że warto im dać nam jeszcze jedną szansę przed zakończeniem eksperymentu o nazwie Człowiek Rozumny.
No cóż przeżyłem już kilka zapowiadanych końców świata, jeden system polityczny (następny też chwieje się w posadach), ale nadal mam nadzieję, że doczekam się czasów kiedy Ziemia zacznie zmieniać się w szczęśliwy dom wszystkich stworzeń, które ją zamieszkują.
Jeżeli jeszcze nie znacie cyklu wykładów pt.Przekroczyć Horyzont Zdarzeń, a szukacie czegoś ożywczego, czegoś inspirującego to bardzo polecam.
Dobranoc
piątek, 28 grudnia 2012
czwartek, 20 grudnia 2012
Urodziny
Witam
Dziś są moje urodziny. Dziwny dzień. Z jednej strony super, życzenia, uśmiechy, uściski i prezenty.
A z drugiej refleksja. kolejny rok minął. Co udało m i się osiągnąć. Jakie cele zrealizowałem i czy to co udało mi się osiągnąć jest wartościowe.
Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć. Obserwuję życie swoje i osób w moim otoczeniu i nadal nie potrafię nawet odpowiedzieć, czy to wszystko ma sens. Czy nasze istnienie ma jakiś cel.
A jeśli tak, bo niejednokrotnie mam tego przykłady, to czy nie zmarnowałem swoich dni?
Czy to co udało mi się zrealizować było w planie życia zawarte? Co jeśli marnuję czas na nie ważne sprawy i będę musiał to wszystko jeszcze raz powtarzać? I potem jeszcze raz i jeszcze raz. Bo przy narodzinach niestety n ie otrzymujemy instrukcji obsługi i musimy działać po omacku.
Chociaż to nie do końca prawda. Takim suflerem życia jest z pewnością intuicja i sumienie.
Ale te podpowiedzi tak łatwo stłumić, obowiązki, wychowanie, zasady kulturowe i rodzinne.
Wszystko to powoduje, że o podszepty intuicji tak łatwo ignorować. a czas biegnie i tylko dziecku, czy młodemu człowiekowi wydaje się, że na wszystko jest czas. Do pewnego momentu tak. Zależy to od tego, co chcemy osiągnąć. Nie można zostać dobrym gimnastykiem czy piłkarzem jeśli nie trenujemy od dziecka. Nie można zostać papieżem w wieku 20 lat. Ale już pisarzem, czy malarzem można być w każdym wieku. Tylko szkoda straconych lat. A może nie straconych? Przecież inaczej widzimy świat będąc nastolatkiem , a inaczej w wieku dojrzałym i czasem te lata doświadczeń są po prostu niezbędne.
No dobrze, wszystkie te rozważania mają sens przy założeniu, że życie jest celowe.
A co w wypadku, jeśli to tylko ciąg przypadków, sterowany biomechaniką bez jakiegokolwiek sensu poza potrzeba rozmnażania i przeżycia za wszelką cenę? Brrrr. Okropna perspektywa.
Mimo wszystko wolę się odradzać do skutku tysiące razy niż żyć tylko po to aby produkować wydzieliny.
Miłego dnia.
Dziś są moje urodziny. Dziwny dzień. Z jednej strony super, życzenia, uśmiechy, uściski i prezenty.
A z drugiej refleksja. kolejny rok minął. Co udało m i się osiągnąć. Jakie cele zrealizowałem i czy to co udało mi się osiągnąć jest wartościowe.
Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć. Obserwuję życie swoje i osób w moim otoczeniu i nadal nie potrafię nawet odpowiedzieć, czy to wszystko ma sens. Czy nasze istnienie ma jakiś cel.
A jeśli tak, bo niejednokrotnie mam tego przykłady, to czy nie zmarnowałem swoich dni?
Czy to co udało mi się zrealizować było w planie życia zawarte? Co jeśli marnuję czas na nie ważne sprawy i będę musiał to wszystko jeszcze raz powtarzać? I potem jeszcze raz i jeszcze raz. Bo przy narodzinach niestety n ie otrzymujemy instrukcji obsługi i musimy działać po omacku.
Chociaż to nie do końca prawda. Takim suflerem życia jest z pewnością intuicja i sumienie.
Ale te podpowiedzi tak łatwo stłumić, obowiązki, wychowanie, zasady kulturowe i rodzinne.
Wszystko to powoduje, że o podszepty intuicji tak łatwo ignorować. a czas biegnie i tylko dziecku, czy młodemu człowiekowi wydaje się, że na wszystko jest czas. Do pewnego momentu tak. Zależy to od tego, co chcemy osiągnąć. Nie można zostać dobrym gimnastykiem czy piłkarzem jeśli nie trenujemy od dziecka. Nie można zostać papieżem w wieku 20 lat. Ale już pisarzem, czy malarzem można być w każdym wieku. Tylko szkoda straconych lat. A może nie straconych? Przecież inaczej widzimy świat będąc nastolatkiem , a inaczej w wieku dojrzałym i czasem te lata doświadczeń są po prostu niezbędne.
No dobrze, wszystkie te rozważania mają sens przy założeniu, że życie jest celowe.
A co w wypadku, jeśli to tylko ciąg przypadków, sterowany biomechaniką bez jakiegokolwiek sensu poza potrzeba rozmnażania i przeżycia za wszelką cenę? Brrrr. Okropna perspektywa.
Mimo wszystko wolę się odradzać do skutku tysiące razy niż żyć tylko po to aby produkować wydzieliny.
Miłego dnia.
sobota, 15 grudnia 2012
Świąteczne UFO
Witam
Często słyszę że gdyby Kosmici istnieli i odwiedzali Ziemie, to przecież nawiązaliby oficjalny kontakt z nami.A ja wtedy mam ochotę zapytać - Z nami? To znaczy z kim?
Spotkania z pojedynczymi osobami nie są brane pod uwagę, bo to przecież to halucynacje albo zmyślone historie. Ważne byłoby tylko oficjalne spotkanie na szczycie. No i tu jest problem, na obecnym etapie rozwoju naszej cywilizacji nie do rozwiązania.
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy załogą gwiazdolotu, który dociera na orbitę Ziemi. Najpierw należy przeprowadzić rozpoznanie. W dobie telewizji i transmisji cyfrowych, dla istot na wyższym poziomie technologicznym nie powinno być trudne wykorzystanie zawartych w nich informacji.
Ok. Mamy rozpoznanie. Na planecie istnieje cywilizacja techniczna. Możemy nawiązać kontakt. Ale z kim?
Czy z przedstawicielami najbardziej rozwiniętego państwa? To z którym? Z USA, z jego dzielnicami nędzy i wszechobecną hipokryzją? To może Rosja? Potężny i bogaty kraj, ale za to ludziom nie żyje się najlepiej. Unia Europejska? Nie, to sztuczny twór na granicy rozpadu.
Azja, Chiny - padają głosy z załogi statku. Najludniejszy region, reprezentuje 1/6 populacji planety.
Oj, chyba też się nie nadaje. I tak dalej i tak dalej.
Pozostaje więc kontakt z wybranym państwem, a w zasadzie z jego rzeczywistymi władzami, które ten fakt skutecznie ukryją i wykorzystają, albo kontakty z pojedynczymi ludźmi (o czym ciągle słychać), albo turystyka planetarna bez kontaktu i ingerencji w życie mieszkańców.
Więc nie można się dziwić, że nie ma oficjalnych kontaktów między planetarnych.
Dopóki na Ziemi nie istnieje rząd planetarny (przed czym intensywnie się bronimy!) takich kontaktów nie będzie. A może się mylę? Czas pokaże.
Często słyszę że gdyby Kosmici istnieli i odwiedzali Ziemie, to przecież nawiązaliby oficjalny kontakt z nami.A ja wtedy mam ochotę zapytać - Z nami? To znaczy z kim?
Spotkania z pojedynczymi osobami nie są brane pod uwagę, bo to przecież to halucynacje albo zmyślone historie. Ważne byłoby tylko oficjalne spotkanie na szczycie. No i tu jest problem, na obecnym etapie rozwoju naszej cywilizacji nie do rozwiązania.
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy załogą gwiazdolotu, który dociera na orbitę Ziemi. Najpierw należy przeprowadzić rozpoznanie. W dobie telewizji i transmisji cyfrowych, dla istot na wyższym poziomie technologicznym nie powinno być trudne wykorzystanie zawartych w nich informacji.
Ok. Mamy rozpoznanie. Na planecie istnieje cywilizacja techniczna. Możemy nawiązać kontakt. Ale z kim?
Czy z przedstawicielami najbardziej rozwiniętego państwa? To z którym? Z USA, z jego dzielnicami nędzy i wszechobecną hipokryzją? To może Rosja? Potężny i bogaty kraj, ale za to ludziom nie żyje się najlepiej. Unia Europejska? Nie, to sztuczny twór na granicy rozpadu.
Azja, Chiny - padają głosy z załogi statku. Najludniejszy region, reprezentuje 1/6 populacji planety.
Oj, chyba też się nie nadaje. I tak dalej i tak dalej.
Pozostaje więc kontakt z wybranym państwem, a w zasadzie z jego rzeczywistymi władzami, które ten fakt skutecznie ukryją i wykorzystają, albo kontakty z pojedynczymi ludźmi (o czym ciągle słychać), albo turystyka planetarna bez kontaktu i ingerencji w życie mieszkańców.
Więc nie można się dziwić, że nie ma oficjalnych kontaktów między planetarnych.
Dopóki na Ziemi nie istnieje rząd planetarny (przed czym intensywnie się bronimy!) takich kontaktów nie będzie. A może się mylę? Czas pokaże.
 |
| A może chcą nam tylko zrobić przyjemność? |
poniedziałek, 10 grudnia 2012
Skojarzenie
Witam
Tak mi dzisiaj przyszło do głowy, że zapowiadany koniec epoki na 21.12.2012 r może być zjawiskiem cyklicznym.
1. Data końca epoki - 21 grudzień
2. Przepowiadane 3 dni ciemności (czyli brak Słońca)
3. 25 grudzień - dzień narodzin Mitry czyli syna Słońca i jednocześnie dzień narodzin Jezusa (pierwotnie może po pobycie 3 dni w grobie)
21.12 +3 -> 25.12 znowu świeci Słońce
Jakoś tak wszystko mi to do siebie pasuje. Takie wydarzenie na pewno pozostawia trwały ślad w zbiorowej pamięci, mimo że z czasem jego interpretacja może ulec zniekształceniu.
Tak mi dzisiaj przyszło do głowy, że zapowiadany koniec epoki na 21.12.2012 r może być zjawiskiem cyklicznym.
1. Data końca epoki - 21 grudzień
2. Przepowiadane 3 dni ciemności (czyli brak Słońca)
3. 25 grudzień - dzień narodzin Mitry czyli syna Słońca i jednocześnie dzień narodzin Jezusa (pierwotnie może po pobycie 3 dni w grobie)
21.12 +3 -> 25.12 znowu świeci Słońce
Jakoś tak wszystko mi to do siebie pasuje. Takie wydarzenie na pewno pozostawia trwały ślad w zbiorowej pamięci, mimo że z czasem jego interpretacja może ulec zniekształceniu.
sobota, 8 grudnia 2012
Sprawiedliwość
Witam
Sprawiedliwość. Czy w ogóle można znaleźć sprawiedliwość na tym najlepszym ze światów? Można, tylko jak wszystko co najcenniejsze trzeba jej poszukiwać, walczyć o nią i chronić. Ale czy takie podejście ma sens? Przecież poczucie sprawiedliwości posiada każdy z nas. Sprawiedliwość w najprostszej formie brzmi oczywiście oko za oko, ząb za ząb. Ale tak traktowana może być tylko w niektórych sytuacjach. No bo co zrobić z nieumyślnym zabójstwem, działaniem pod wpływem fałszywych przesłanek? Dlatego bardziej dojrzałe społeczeństwa odeszły dawno temu od takiego pojęcia sprawiedliwości. To może niech winny czyjejś krzywdy postara się ją naprawić? To też już testowano. Zabójca męża, musiał zaopiekować się wdową i dziećmi, najczęściej poprzez ożenek. Ale to oczywiście prosta droga do okrutnych wypaczeń. A może winowajcę traktować w sposób odpowiadający jego świadomości i statusowi? To też było (i jest nadal), przecież oczywistym się zdaje inne potraktowanie kradzieży dokonanej z głodu przez żebraka, a inaczej przez bogatego szlachcica. Jak to się kończy, też wiadomo, wystarczy choćby lektura "Nędzników".
Dlaczego tak trudno być sprawiedliwym, dlaczego żaden system się nie sprawdził i nadal nie ma skutecznego systemu wymiaru sprawiedliwości.
Obecnie, kiedy złodziej wchodzi oknem, trzeba uciekać jak najszybciej drzwiami. Kiedy włamuje się przez drzwi, uciekaj oknem, broń Boże nie próbuj bronić swojej własności.
Co powoduje, że mimo upływu tysięcy lat ludzie nie potrafią przełożyć wewnętrznego poczucia sprawiedliwości na system prawny? Przecież każdy człowiek czuje, kiedy coś jest sprawiedliwe, a kiedy dzieje się krzywda.
Tu jest właśnie przyczyna. Każdy człowiek, każde społeczeństwo, czy grupa społeczna ma własne wyobrażenie o sprawiedliwości. Ponieważ wynika ono z zasad moralnych, które są bezpośrednią pochodną kultury w której dorastamy i żyjemy. Ta kultura kształtuje się przez wiele pokoleń, utrwalana przez tradycję. Kto zaś występuje przeciw tradycji burzy poczucie bezpieczeństwa. Mimo, że jak powiedział rabbi Tewje ze "Skrzypka na dachu" - Tradycja też kiedyś była nowością.
Więc nie ma nadziei na sprawiedliwość? Oczywiście życie nie jest czarno-białe i tak jak na co dzień słyszymy o głupich niesprawiedliwych wyrokach, tak również można wierzyć, że wśród sędziów, adwokatów i prokuratorów są tacy, dla których poczucie sprawiedliwości jest nadrzędne i starają się je zaspokoić zgodnie ze swoim sumieniem jak najlepiej.
Podsumowując myślę, że na tym świecie nie jesteśmy zapewnić sprawiedliwości i dobrym ludziom będą się przydarzać złe rzeczy za sprawą innych ludzi. Nasze wewnętrzne poczucie, że trzeba być sprawiedliwym i należy naprawić krzywdy odnosi się raczej do praw dotyczących naszego ducha i w jednym życiu nigdy nie będzie spełnione. Tylko świadomość, że zawsze jest szansa na wybaczenie i naprawę wyrządzonych krzywd pozwala wierzyć, że coś takiego jak sprawiedliwość istnieje naprawdę.
Dobranoc
Sprawiedliwość. Czy w ogóle można znaleźć sprawiedliwość na tym najlepszym ze światów? Można, tylko jak wszystko co najcenniejsze trzeba jej poszukiwać, walczyć o nią i chronić. Ale czy takie podejście ma sens? Przecież poczucie sprawiedliwości posiada każdy z nas. Sprawiedliwość w najprostszej formie brzmi oczywiście oko za oko, ząb za ząb. Ale tak traktowana może być tylko w niektórych sytuacjach. No bo co zrobić z nieumyślnym zabójstwem, działaniem pod wpływem fałszywych przesłanek? Dlatego bardziej dojrzałe społeczeństwa odeszły dawno temu od takiego pojęcia sprawiedliwości. To może niech winny czyjejś krzywdy postara się ją naprawić? To też już testowano. Zabójca męża, musiał zaopiekować się wdową i dziećmi, najczęściej poprzez ożenek. Ale to oczywiście prosta droga do okrutnych wypaczeń. A może winowajcę traktować w sposób odpowiadający jego świadomości i statusowi? To też było (i jest nadal), przecież oczywistym się zdaje inne potraktowanie kradzieży dokonanej z głodu przez żebraka, a inaczej przez bogatego szlachcica. Jak to się kończy, też wiadomo, wystarczy choćby lektura "Nędzników".
Dlaczego tak trudno być sprawiedliwym, dlaczego żaden system się nie sprawdził i nadal nie ma skutecznego systemu wymiaru sprawiedliwości.
Obecnie, kiedy złodziej wchodzi oknem, trzeba uciekać jak najszybciej drzwiami. Kiedy włamuje się przez drzwi, uciekaj oknem, broń Boże nie próbuj bronić swojej własności.
Co powoduje, że mimo upływu tysięcy lat ludzie nie potrafią przełożyć wewnętrznego poczucia sprawiedliwości na system prawny? Przecież każdy człowiek czuje, kiedy coś jest sprawiedliwe, a kiedy dzieje się krzywda.
Tu jest właśnie przyczyna. Każdy człowiek, każde społeczeństwo, czy grupa społeczna ma własne wyobrażenie o sprawiedliwości. Ponieważ wynika ono z zasad moralnych, które są bezpośrednią pochodną kultury w której dorastamy i żyjemy. Ta kultura kształtuje się przez wiele pokoleń, utrwalana przez tradycję. Kto zaś występuje przeciw tradycji burzy poczucie bezpieczeństwa. Mimo, że jak powiedział rabbi Tewje ze "Skrzypka na dachu" - Tradycja też kiedyś była nowością.
Więc nie ma nadziei na sprawiedliwość? Oczywiście życie nie jest czarno-białe i tak jak na co dzień słyszymy o głupich niesprawiedliwych wyrokach, tak również można wierzyć, że wśród sędziów, adwokatów i prokuratorów są tacy, dla których poczucie sprawiedliwości jest nadrzędne i starają się je zaspokoić zgodnie ze swoim sumieniem jak najlepiej.
Podsumowując myślę, że na tym świecie nie jesteśmy zapewnić sprawiedliwości i dobrym ludziom będą się przydarzać złe rzeczy za sprawą innych ludzi. Nasze wewnętrzne poczucie, że trzeba być sprawiedliwym i należy naprawić krzywdy odnosi się raczej do praw dotyczących naszego ducha i w jednym życiu nigdy nie będzie spełnione. Tylko świadomość, że zawsze jest szansa na wybaczenie i naprawę wyrządzonych krzywd pozwala wierzyć, że coś takiego jak sprawiedliwość istnieje naprawdę.
Dobranoc
czwartek, 29 listopada 2012
Sens życia
Witam serdecznie
Od czasu do czasu chyba każdy człowiek zadaje sobie pytanie o sens życia i sens w ogóle wszystkiego. Niektórzy kończą z tego typu rozważaniami jeszcze w młodości, uważając że to doprowadza tylko do bólu głowy. Może i racja. Przecież to jest zajęcie wszystkich byłych, obecnych i przyszłych filozofów. Cóż mnie malutkiemu dadzą te rozważania? Wszystko i nic.
Nic, bo przecież nie nakarmią, nie ogrzeją itp. A może wszystko? Bo przecież każde myślenie jest twórcze i jeśli ktoś jest konsekwentny, to wymyśli np. koło, ogień, pieniądze i społeczeństwo, ale też proch i kałasznikowa. No to go poniosło powiecie. Od myśli o sensie życia do kałasznikowa. co ma piernik do wiatraka? Otóż to akurat jest wyraźna zależność - w młynie miele się zborze na mąkę, z której piecze się pierniki. Bez mąki ani rusz. To samo z drugim ciągiem myślowym. Myślenie jest podstawą filozofii, a filozofia jest podstawą wszelkich nauk. Zawsze najpierw trzeba zrozumieć problem lub zjawisko (filozofia), a potem znaleźć rozwiązanie tegoż (nauka).
No ale trochę za bardzo zbaczam z tematu.
Sens życia. Pytanie o wszystko. Już ekipa Monty Pytona próbowała go opisać w filmie pod tym tytułem, ale nie da się na to opowiedzieć raz na zawsze. Ponieważ każdy człowiek odbiera świat inaczej i dla każdego coś innego jest istotne.
Może pytanie trzeba postawić inaczej. Czy wszyscy mamy do spełnienia w życiu bardzo ważne zadanie? We własnym mniemaniu pewnie tak. Każdy marzy o bogactwie, prestiżu, popularności, czy dokonaniu przełomowego odkrycia. Każdy chce być kimś! ale czy nasze wyobrażenia o celu życia są słuszne? Czy jest prawdopodobne, że ktoś urodzi się tylko po to aby wypełnić jedno małe zadanie, np uratować czyjeś życie w pożarze albo wypadku? Dobrze odpowiada na to film i książka pt "Pięć osób. które spotykamy w niebie" Warto obejrzeć. Niestety jest to film z puentą, więc nie mogę zdradzić odpowiedzi udzielonej przez autora. Powiem tylko tyle, że owszem mamy ważny cel w życiu, ale nasze wyobrażenie o nim może być zupełnie inne niż rzeczywisty cel istnienia.
Wiele może wyjaśnić teoria reinkarnacji i prawo karmy. Wprowadza do tych zagadnień jakieś poczucie boskiej sprawiedliwości.
Ja jednak myślę, że żyjemy zgodnie ze swoim przeznaczeniem wtedy gdy jesteśmy po prostu szczęśliwi. Kiedy czujemy, że to co robimy daje nam radość i spełnienie i nie muszą to być "wielkie" rzeczy. A najbliżej Boga jesteśmy w chwilach szczęścia.
Czego Wam i sobie życzę jak najczęściej.
Od czasu do czasu chyba każdy człowiek zadaje sobie pytanie o sens życia i sens w ogóle wszystkiego. Niektórzy kończą z tego typu rozważaniami jeszcze w młodości, uważając że to doprowadza tylko do bólu głowy. Może i racja. Przecież to jest zajęcie wszystkich byłych, obecnych i przyszłych filozofów. Cóż mnie malutkiemu dadzą te rozważania? Wszystko i nic.
Nic, bo przecież nie nakarmią, nie ogrzeją itp. A może wszystko? Bo przecież każde myślenie jest twórcze i jeśli ktoś jest konsekwentny, to wymyśli np. koło, ogień, pieniądze i społeczeństwo, ale też proch i kałasznikowa. No to go poniosło powiecie. Od myśli o sensie życia do kałasznikowa. co ma piernik do wiatraka? Otóż to akurat jest wyraźna zależność - w młynie miele się zborze na mąkę, z której piecze się pierniki. Bez mąki ani rusz. To samo z drugim ciągiem myślowym. Myślenie jest podstawą filozofii, a filozofia jest podstawą wszelkich nauk. Zawsze najpierw trzeba zrozumieć problem lub zjawisko (filozofia), a potem znaleźć rozwiązanie tegoż (nauka).
No ale trochę za bardzo zbaczam z tematu.
Sens życia. Pytanie o wszystko. Już ekipa Monty Pytona próbowała go opisać w filmie pod tym tytułem, ale nie da się na to opowiedzieć raz na zawsze. Ponieważ każdy człowiek odbiera świat inaczej i dla każdego coś innego jest istotne.
Może pytanie trzeba postawić inaczej. Czy wszyscy mamy do spełnienia w życiu bardzo ważne zadanie? We własnym mniemaniu pewnie tak. Każdy marzy o bogactwie, prestiżu, popularności, czy dokonaniu przełomowego odkrycia. Każdy chce być kimś! ale czy nasze wyobrażenia o celu życia są słuszne? Czy jest prawdopodobne, że ktoś urodzi się tylko po to aby wypełnić jedno małe zadanie, np uratować czyjeś życie w pożarze albo wypadku? Dobrze odpowiada na to film i książka pt "Pięć osób. które spotykamy w niebie" Warto obejrzeć. Niestety jest to film z puentą, więc nie mogę zdradzić odpowiedzi udzielonej przez autora. Powiem tylko tyle, że owszem mamy ważny cel w życiu, ale nasze wyobrażenie o nim może być zupełnie inne niż rzeczywisty cel istnienia.
Wiele może wyjaśnić teoria reinkarnacji i prawo karmy. Wprowadza do tych zagadnień jakieś poczucie boskiej sprawiedliwości.
Ja jednak myślę, że żyjemy zgodnie ze swoim przeznaczeniem wtedy gdy jesteśmy po prostu szczęśliwi. Kiedy czujemy, że to co robimy daje nam radość i spełnienie i nie muszą to być "wielkie" rzeczy. A najbliżej Boga jesteśmy w chwilach szczęścia.
Czego Wam i sobie życzę jak najczęściej.
wtorek, 27 listopada 2012
Trochę nerwów z polityki
Witam
Czy ktoś w tym kraju jeszcze tak ma? Budzi się rano, gwiżdże sobie pod nosem jakąś bzdurkę i nagle staje zdumiony pytaniem o zamach na Sejm Rzeczypospolitej. Albo co sądzę o Mamie Madzi? Ludzie kochani! Jaka mama Madzi. Z konieczności dowiedziałem się w końcu o tej tzw mamie. W normalnym życiu z pudła by już głowy nie wychyliła do wyjaśnienia sprawy! To wszystko zaczyna przypominać grę SIMS, albo Sekond Live. Wymyślone problemy, wymyślone życie, byle dalej od prawdziwych problemów. A takie nas osaczają codziennie, wprowadzenie GMO, ograniczenie sprzedaży suplementów diety, walka z ziołolecznictwem i homeopatia. Nowe podatki i ograniczenia swobód, wszystko oczywiście w imię dobra szarego obywatela.
A ja co? A ja nie oglądam dzienników, wiadomości, nie czytam Wyborczej i Polityki ani Gościa Niedzielnego. Można powiedzieć, że uciekam od obywatelskiej odpowiedzialności za kraj i życie. Nie nie uciekam! To wszystko nie ma znaczenia. Można tylko od tego wpaść w paranoję i rzeczywiście zacząć gromadzić nawozy sztuczne na ciężarówce. Ja czekam na rzeczywiste zmiany. Jeśli nadejdzie ich czas wszyscy się o tym dowiemy. Niestety na wszystko musi przyjść odpowiednia chwila. Nie da się zmienić rzeczywistości, kiedy nie wszystkie elementy są na swoich miejscach. Historia zna na to wiele przykładów, od powstań w czasie rozbiorów, nieudanego przejęcia władzy przez Hitlera, wideotelefonu w latach 50-tych, czy pomysłów Leonardo da Vinci. Wszystko musi mieć swój czas i miejsce. A to że takie czasy nadchodzą chyba wszyscy przeczuwają i nie mam tu na myśli obsesji na punkcie 21.12.2012 r.
Coś musi się zmienić bo teraz już nie kroczymy a biegniemy w stronę przepaści.
Dlatego na razie nie będę się zastanawiał, czy Amber Gold chciał oszukać ludzi czy nie. Już nie wspominając o tym kto wygra Mam talent czy inne Gwizdanie z Gwiazdami. Wolę wyszukiwać informację o odkryciach naukowych, zmianach klimatu czy wojnie z Palestyńczykami. To ma znaczenie i to trzeba obserwować. A czy można coś na to poradzić to inna sprawa.
Dobranoc
Czy ktoś w tym kraju jeszcze tak ma? Budzi się rano, gwiżdże sobie pod nosem jakąś bzdurkę i nagle staje zdumiony pytaniem o zamach na Sejm Rzeczypospolitej. Albo co sądzę o Mamie Madzi? Ludzie kochani! Jaka mama Madzi. Z konieczności dowiedziałem się w końcu o tej tzw mamie. W normalnym życiu z pudła by już głowy nie wychyliła do wyjaśnienia sprawy! To wszystko zaczyna przypominać grę SIMS, albo Sekond Live. Wymyślone problemy, wymyślone życie, byle dalej od prawdziwych problemów. A takie nas osaczają codziennie, wprowadzenie GMO, ograniczenie sprzedaży suplementów diety, walka z ziołolecznictwem i homeopatia. Nowe podatki i ograniczenia swobód, wszystko oczywiście w imię dobra szarego obywatela.
A ja co? A ja nie oglądam dzienników, wiadomości, nie czytam Wyborczej i Polityki ani Gościa Niedzielnego. Można powiedzieć, że uciekam od obywatelskiej odpowiedzialności za kraj i życie. Nie nie uciekam! To wszystko nie ma znaczenia. Można tylko od tego wpaść w paranoję i rzeczywiście zacząć gromadzić nawozy sztuczne na ciężarówce. Ja czekam na rzeczywiste zmiany. Jeśli nadejdzie ich czas wszyscy się o tym dowiemy. Niestety na wszystko musi przyjść odpowiednia chwila. Nie da się zmienić rzeczywistości, kiedy nie wszystkie elementy są na swoich miejscach. Historia zna na to wiele przykładów, od powstań w czasie rozbiorów, nieudanego przejęcia władzy przez Hitlera, wideotelefonu w latach 50-tych, czy pomysłów Leonardo da Vinci. Wszystko musi mieć swój czas i miejsce. A to że takie czasy nadchodzą chyba wszyscy przeczuwają i nie mam tu na myśli obsesji na punkcie 21.12.2012 r.
Coś musi się zmienić bo teraz już nie kroczymy a biegniemy w stronę przepaści.
Dlatego na razie nie będę się zastanawiał, czy Amber Gold chciał oszukać ludzi czy nie. Już nie wspominając o tym kto wygra Mam talent czy inne Gwizdanie z Gwiazdami. Wolę wyszukiwać informację o odkryciach naukowych, zmianach klimatu czy wojnie z Palestyńczykami. To ma znaczenie i to trzeba obserwować. A czy można coś na to poradzić to inna sprawa.
Dobranoc
piątek, 23 listopada 2012
Przepowiednia księżniczki Kaoru
Witam
Ciągle moje myśli powracają do konferencji japońskiej księżniczki Kaoru Nakamaru dotyczącej wydarzeń po 21.12. 2012 r. to co opowiada robi na prawdę duże wrażenie. Mam co prawda duże zastrzeżenia do podanej przez nią konkretnej daty, ponieważ takie konkretne terminy w przepowiedniach rzadko się sprawdzają. Informację podane przez panią Kaoru można odnaleźć w wielu przepowiedniach z całego świata . Ale tak pokrótce podsumowując:
1. Trzy dni ciemności - w prywatnego liście autorstwa Ojca Pio, adresowanego do Komisji w Heroldsbach, apokalipsa św. Jana (16,10), św. Hildegarda z Bingen (+1179), Sługa Boża Marie Martel (+1673), słynny jezuita o. Charles-Auguste Nectou (+1777), bł. Elizabeth Canori-Mora (+1825), bł. Marie Taigi (+1837), Palma d'0ria (+1863), bł. Marie Baourdi (+1878), mistyk Pere Lamy (+1931), bretońska stygmatyczka Julie Jahenny (+1941)*
2. Brak elektryczności - związane z 3 dniami ciemności, czasami także w innych wizjach np. Ossowieckiego
3. Data 21.12.2012 - konkretna data wynika oczywiście z Kalendarza Majów, ale przepowiedni dotyczących przełomu XX i XXI w jest oczywiście więcej .
Czy mamy się bać? Nie wiem, czy tak należy postawić pytanie. Myślę, że nie należy tego lekceważyć. Jeśli istnieje jakieś kosmiczne wydarzenie, o którym nic nie wiemy (po za nieliczną grupa dobrze poinformowanych) np. przejście Ziemi przez jakiś obłok materii lub wiązkę energii, to zagrożenie może być całkiem realne. W niektórych informacjach jest wspomniane o tzw Promieniu Galaktycznym, który blokuję każdą energię, co mogłoby dać taki efekt. Również zapowiadana wzmożona aktywność Słońca może skutecznie wyłączyć wszystkie nasze elektryczne "zabawki", a wystarczy emisja podobna do tej z 1859 r. Dodajmy do tego przebiegunowanie, czy zmianę kąta pochylenia osi Ziemi, to bardzo realnych zagrożeń dla naszej cywilizacji białego człowieka jest sporo. Ale czy można podać konkretna datę? Tak, taka data jest możliwa, jeśli będą to cykliczne wydarzenia, lub zagrożenie jest już znane grupie specjalistów.
Ale co my jako zwykli mieszkańcy planety możemy zrobić? Możemy tego nie lekceważyć. Nic się nie stanie jeśli w tym okresie będziemy mieli w domu trochę więcej suchej żywności i zapas wody. Nie zaszkodzi mieć rzeczywiste pieniądze zamiast wirtualnej gotówki na koncie.
To wszystko można zrobić niewielkim kosztem, więc chyba warto.
Nie dowiedziałem się z przepowiedni japońskiej księżniczki, czy w ogóle jest szansa na przeżycie w dotychczasowym ciele, że tak to ujmę. Bo przygotowanie duchowe na pewno jest dobre, ćwiczenia fizyczne też, ale powiedziała, że żadne schrony nie pomogą, a niektórzy z wtajemniczonych chcą opuścić Ziemię.
Ale załóżmy, że przetrwamy i będziemy wszyscy lepsi. Nie uchronimy się jednak przed rozpadem naszej cywilizacji. Te trzy dni bez prądu zupełnie wystarczą. Nie będzie energii, paliwa, żywności, komunikacji i przede wszystkim informacji. tego nie da się szybko odtworzyć.
Dla tego podzielę się własnymi przemyśleniami ,na ten temat.
Po wszystkim, najważniejsza będzie organizacja ocalałych społeczności. Obrona zapasów żywności i wody, ale równie ważna będzie obrona informacji. Żadne książki, gazety (nawet najgłupsze pisma) nie mogą zostać zniszczone. Trzeba je gromadzić i strzec, bo tylko informacja pomoże nam pominąć okres średniowiecza (jak po rozpadzie Imperium Rzymskiego). No i prawodawstwo. To naturalne oparte na zasadzie oko za oko.Mam nadzieję, że mimo wszystko są to tylko rozważania teoretyczne, chociaż patrząc na kierunek rozwoju społeczeństw zachodnich jakaś wielka zmiana jest konieczna.
No i na koniec trzeba sobie uświadomić, że taki koniec świata dotyczy tylko naszej kultury. większość mieszkańców Ziemi nawet nie zauważy zmiany, no może po pewnym czasie zabraknie naboi do Kałasznikowa.
Dobranoc.
* za http://www.nautilus.org.pl/?p=artykul&id=2490
wtorek, 20 listopada 2012
Fatima suplement
Witam
Pisałem parę dni temu o objawieniach w Fatimie. Takich objawień jest oczywiście znacznie więcej, chociażby ciąg wydarzeń Madjugorje, który trwa do dziś. Są też objawienia, które nie są uznane przez Kościół rzymskokatolicki np. w baskijskiej wiosce Ezkioga. Interpretacje tych i innych cudownych wizji obracają się wokół dwóch biegunów: religijne, czyli objawienia Matki Boskiej i Jezusa, oraz że jest to manipulacja obcych cywilizacji ewentualnie przybyszów z przyszłości.
Według mnie istnieje jeszcze jedna możliwość - objawienia zapomnianych bóstw, dewów, duchów , jezior, gór itp. Pamiętajmy, że chrześcijaństwo istnieje niecałe dwa tysiące lat. Wcześniej ludzie też byli religijni.Wierzyli w bogów, w istoty nad przyrodzone, które wielokrotnie wkraczały w ich życie często w formie objawień właśnie. Mitologie Greków, Rzymian, Słowian, Hetytów i wielu innych ludów są pełne tego typu opisów. Nie różnią się one tak bardzo od tego co przytrafia się ludziom w dzisiejszych czasach. Przecież dawniej te duchowe byty uważano powszechnie za realne, ich prośby i rozkazy były traktowane bardzo poważnie. Czy wraz ze zniszczeniem poświęconym im świątyń i zamianą dawnych wierzeń w nowe te istoty zniknęły? Myślę, że nie, że nadal są obecne tylko ich siła oddziaływania jest znacznie mniejsza.
Spróbujmy więc wyobrazić sobie co czują, gdy ich enklawy zostają niszczone przez rozwijającą się cywilizację, która gwałtownie połyka coraz większe obszary, przekształcając je bezpowrotnie.
Może niektóre z nich próbują coś zrobić, przemówić do ludzi. Odejście ludzkości od duchowości w stronę materializmu nie rokuje naturalnemu środowisku najlepiej.
Dlatego myślę, że jesteśmy nadal bacznie obserwowani przez wiele duchowych istnień, które tak jak zawsze próbują na nas wpływać. Te dobre i również te złe. Które potrafią to lepiej to już trzeba odpowiedzieć sobie samemu.
Dobranoc
Pisałem parę dni temu o objawieniach w Fatimie. Takich objawień jest oczywiście znacznie więcej, chociażby ciąg wydarzeń Madjugorje, który trwa do dziś. Są też objawienia, które nie są uznane przez Kościół rzymskokatolicki np. w baskijskiej wiosce Ezkioga. Interpretacje tych i innych cudownych wizji obracają się wokół dwóch biegunów: religijne, czyli objawienia Matki Boskiej i Jezusa, oraz że jest to manipulacja obcych cywilizacji ewentualnie przybyszów z przyszłości.
Według mnie istnieje jeszcze jedna możliwość - objawienia zapomnianych bóstw, dewów, duchów , jezior, gór itp. Pamiętajmy, że chrześcijaństwo istnieje niecałe dwa tysiące lat. Wcześniej ludzie też byli religijni.Wierzyli w bogów, w istoty nad przyrodzone, które wielokrotnie wkraczały w ich życie często w formie objawień właśnie. Mitologie Greków, Rzymian, Słowian, Hetytów i wielu innych ludów są pełne tego typu opisów. Nie różnią się one tak bardzo od tego co przytrafia się ludziom w dzisiejszych czasach. Przecież dawniej te duchowe byty uważano powszechnie za realne, ich prośby i rozkazy były traktowane bardzo poważnie. Czy wraz ze zniszczeniem poświęconym im świątyń i zamianą dawnych wierzeń w nowe te istoty zniknęły? Myślę, że nie, że nadal są obecne tylko ich siła oddziaływania jest znacznie mniejsza.
Spróbujmy więc wyobrazić sobie co czują, gdy ich enklawy zostają niszczone przez rozwijającą się cywilizację, która gwałtownie połyka coraz większe obszary, przekształcając je bezpowrotnie.
Może niektóre z nich próbują coś zrobić, przemówić do ludzi. Odejście ludzkości od duchowości w stronę materializmu nie rokuje naturalnemu środowisku najlepiej.
Dlatego myślę, że jesteśmy nadal bacznie obserwowani przez wiele duchowych istnień, które tak jak zawsze próbują na nas wpływać. Te dobre i również te złe. Które potrafią to lepiej to już trzeba odpowiedzieć sobie samemu.
Dobranoc
 |
| Ezkioga 1931. Żródłóhttp://publishing.cdlib.org/ucpressebooks/view?docId=ft5q2nb3sn;chunk.id=d0e1499;doc.view=print |
poniedziałek, 19 listopada 2012
Jak sobie pościelesz...
Witam
Czy ktoś kiedyś odpowiedział wyczerpująco, gdzie bywamy kiedy śpimy? Wyjaśnienia typu, porządkowanie zasobów pamięci, lub reakcja mózgu na brak bodźców chyba nikt nie bierze już poważnie. Jeśli założymy, że nasza świadomość jest niezależnym bytem, który tylko wykorzystuje nasze ciało i jego zmysły jako pojazd do poruszania się w rzeczywistości, to pytanie o to gdzie właściwie wtedy przebywamy ma bardzo dużą wagę. Już sam fakt, że większość snów zapominamy zaraz po przebudzeniu, a niektóre tkwią w pamięci bardziej rzeczywiste niż zwyczajne wspomnienia. Ja mam kilka takich snów, które pamiętam do dziś ze wszystkimi zapachami, dotykiem czy intensywnością barw. Najstarszy sen który pamiętam dotyczył wielkiego pożaru. Miałem wtedy może pięć lat. Śnili mi się ludzie uciekający przed płomieniami ciasnym tunelem. Czułem żar płomieni , słyszałem krzyki ludzi. Ale najbardziej wbił mi się w pamięć obraz Aniołów osłaniających biegnących ludzi. Potem, kiedy pierwszy raz zjechałem na kopalni pod ziemię rozpoznałem kształt tuneli ze swojego snu. Trzeba jeszcze dodać, że ten sen miałem przed wybuchem metanu na KWK "Silesia".
Kiedy miałem kilkanaście lat śniłem, że jestem sokołem i latam nad górami otaczającymi rozległą równinę. Wrażenie przepływu powietrza pod skrzydłami, ruchy lotek pamiętam bardzo wyraźnie i jak to się mówi na to wspomnienie przechodzą mnie ciarki. Sen kończył się sceną, w której ja jako sokół ląduję, otaczam się skrzydłami i zmieniam się w Indianina z prerii, a z góry słychać głos - Ptaki są jak Irokezi.
Nie wszystkie zapamiętane sny są takie miłe. Sen o niemowlęciu, które rozgotowało mi się podczas kąpieli w wanience, na pewno do takich nie należy. Częściej jednak pamiętam miłe sny, a po za tym większość moich snów jest raczej przyjemna.
Dzisiaj na przykład miałem sen, w którym najpierw oswoiłem dużego lwa i jasnej sierści, a potem ten lew bronił mnie i moich "sennych" przyjaciół przed atakującym nas lwem o ciemnym umaszczeniu.
No więc powtórnie pytam. Gdzie wtedy przebywamy? W innej rzeczywistości, w szkole dla dusz, jak twierdzą niektórzy, czy na niwie własnych marzeń.
Ja tego nie wiem, ale myślę, że sny nas czegoś uczą, o czymś informują, ale na poziomie, którego dusza ograniczona zmysłami ciała nie może nam przekazać świadomie i dla tego najczęściej przemawia za pomocą symboli. A zrozumienie symboli to już inna sprawa. Jeśli bardzo nam zależy pewnie możemy te znaczenia trafnie odgadnąć, ale ilu ludzi traktuje sny poważnie.
Miłych snów. Dobranoc
Czy ktoś kiedyś odpowiedział wyczerpująco, gdzie bywamy kiedy śpimy? Wyjaśnienia typu, porządkowanie zasobów pamięci, lub reakcja mózgu na brak bodźców chyba nikt nie bierze już poważnie. Jeśli założymy, że nasza świadomość jest niezależnym bytem, który tylko wykorzystuje nasze ciało i jego zmysły jako pojazd do poruszania się w rzeczywistości, to pytanie o to gdzie właściwie wtedy przebywamy ma bardzo dużą wagę. Już sam fakt, że większość snów zapominamy zaraz po przebudzeniu, a niektóre tkwią w pamięci bardziej rzeczywiste niż zwyczajne wspomnienia. Ja mam kilka takich snów, które pamiętam do dziś ze wszystkimi zapachami, dotykiem czy intensywnością barw. Najstarszy sen który pamiętam dotyczył wielkiego pożaru. Miałem wtedy może pięć lat. Śnili mi się ludzie uciekający przed płomieniami ciasnym tunelem. Czułem żar płomieni , słyszałem krzyki ludzi. Ale najbardziej wbił mi się w pamięć obraz Aniołów osłaniających biegnących ludzi. Potem, kiedy pierwszy raz zjechałem na kopalni pod ziemię rozpoznałem kształt tuneli ze swojego snu. Trzeba jeszcze dodać, że ten sen miałem przed wybuchem metanu na KWK "Silesia".
Kiedy miałem kilkanaście lat śniłem, że jestem sokołem i latam nad górami otaczającymi rozległą równinę. Wrażenie przepływu powietrza pod skrzydłami, ruchy lotek pamiętam bardzo wyraźnie i jak to się mówi na to wspomnienie przechodzą mnie ciarki. Sen kończył się sceną, w której ja jako sokół ląduję, otaczam się skrzydłami i zmieniam się w Indianina z prerii, a z góry słychać głos - Ptaki są jak Irokezi.
Nie wszystkie zapamiętane sny są takie miłe. Sen o niemowlęciu, które rozgotowało mi się podczas kąpieli w wanience, na pewno do takich nie należy. Częściej jednak pamiętam miłe sny, a po za tym większość moich snów jest raczej przyjemna.
Dzisiaj na przykład miałem sen, w którym najpierw oswoiłem dużego lwa i jasnej sierści, a potem ten lew bronił mnie i moich "sennych" przyjaciół przed atakującym nas lwem o ciemnym umaszczeniu.
No więc powtórnie pytam. Gdzie wtedy przebywamy? W innej rzeczywistości, w szkole dla dusz, jak twierdzą niektórzy, czy na niwie własnych marzeń.
Ja tego nie wiem, ale myślę, że sny nas czegoś uczą, o czymś informują, ale na poziomie, którego dusza ograniczona zmysłami ciała nie może nam przekazać świadomie i dla tego najczęściej przemawia za pomocą symboli. A zrozumienie symboli to już inna sprawa. Jeśli bardzo nam zależy pewnie możemy te znaczenia trafnie odgadnąć, ale ilu ludzi traktuje sny poważnie.
Miłych snów. Dobranoc
środa, 14 listopada 2012
Fatima i ja
Witam
Chcę nawiązać do bardzo
interesującego artykułu pt. „Matka obca z Fatimy” z Nieznanego Świata nr 10/2012. Opis wydarzeń
religijnych, zwłaszcza o tak utrwalonej tradycji jest zawsze zbiorem
rzeczywistych przeżyć osób ich doświadczających jak i oczekiwań ze strony
innych wiernych, ale przede wszystkim interpretacji zwierzchników kościelnych. Powoduje
to, że tradycja i nasze przekonania stają się bardziej realne niż cokolwiek innego. Urastają do rangi dogmatu, którego żadne
fakty i argumenty nie są w stanie zmienić ponieważ powodują podświadomy opór
tych, dla których jest ważnym składnikiem duchowości.
Przypadek objawień z Fatimy dobrze to
odzwierciedla. Dodatkowo sprawę komplikują manipulacje dotyczące ujawnienia
trzeciej tajemnicy fatimskiej. Dla myślącego człowieka wydaje się całkowicie niezrozumiałe
zignorowanie wyraźnego polecenia o ujawnieniu tej części tajemnicy w określonym
czasie. Czyżby papież był lepiej poinformowany od Matki Boskiej? Bo przecież kościół
uznał to objawienie za prawdziwe.
Ale tak jak wspomniałem jest to
tylko jeden z przykładów selektywnego odbioru pewnych wydarzeń lub informacji,
jeśli są one związane z duchowością człowieka, z jego wyznaniem i tradycją
religijną. Przytoczę fragment z „Dziejów apostolskich” w którym jest mowa o
wniebowstąpieniu Jezusa
„Po
tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed
oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba,
przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: "Mężowie z
Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was
do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba".
Ten
fragment Nowego Testamentu” jest odczytywany podczas mszy św. Ilu wiernych
zwraca uwagę na sam opis? Dla ilu z nich stwierdzenie, że „obłok zabrał Go im
sprzed oczu” ma charakter rzeczywistego wydarzenia o określonym wymiarze
fizycznym? Jezus nie zniknął, nie rozpłynął się w powietrzu. Zabrał Go obłok!
Dodatkowo zapowiedź powrotu na
obłoku (ponieważ przyjdzie tak jak odszedł) obiecuje, że Jezus powróci na
Ziemię w sposób techniczny, a nie przez powtórne narodziny lub cudowne
pojawienie się.
Jednak
większość wiernych oczekuje właśnie cudownego, nieokreślonego pojawienia się
Jezusa. Ich przekonania nie pozwalają na inną interpretację. Ktoś pisał kiedyś
o tym, że Indianie nie byli w stanie zobaczyć statków Kolumba, ponieważ ich
zmysły nie mogły tego wydarzenia zakwalifikować, z co za tym idzie
zarejestrować. Tak można tłumaczyć nasze wybiórcze rozumienie świata i tego co
nas otacza (chociaż ja w tą historię nie wierzę:).
poniedziałek, 12 listopada 2012
Poniedziałek
Witam
Zastanawiam się czy poniedziałek to prawo przyrody, czy stan umysłu? zastanawiam się to trochę na wyrost, bo ja wiem, że jest to stan umysłu. Kiedy pracowałem w systemie 4-ro zmianowym, nie zauważałem nawet istnienia poniedziałku. Czasami nawet nie wiedziałem jaki mamy dzień tygodnia. Moja "niedziela" wypadała w najróżniejsze dni tygodnia. Mając do dyspozycji popołudnie i przedpołudnie, moglem sobie tak zaplanować zajęcia, że nie odczuwałem tak dobitnie krótkich, szarych dni jesienią i zimą. No, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Mogę na to tylko powiedzieć - bzdura! Do pewnych rzeczy, zachowań i przekonań nigdy się nie przyzwyczaję. No i co teraz? Jak można sobie z tym poniedziałkiem poradzić? Przeczekać i znowu mieć moralnego kaca, że został zmarnowany kolejny dzień? Nie i jeszcze raz nie! Trzeba zrobić coś, aby poniedziałek był oczekiwanym dniem po przymusowym wolnym. Czyli trzeba sobie znaleźć pracę, która jednocześnie będzie pasją. No bo jakie są sposoby na życie/ Ja wyróżniam cztery: życie z obowiązku, ze strachu, z ciekawości i dla pasji życia. Wartościowy jest tylko ten ostatni. Szczęśliwym człowiekiem jest tylko ten, dla którego codzienna pobudka jest kolejnym dniem, w którym może robić to co kocha. I dotyczy to wielu dziedzin życia. To może być np wychowywanie dzieci, nauczanie, leczenie, ale również budowa domów, autostrad, czy twórczość artystyczna. Czy uda mi się doczekać takich poranków? Mam nadzieję, bo na razie żyję tylko z ciekawości czy tak się stanie.
I tyle na dziś.
Zastanawiam się czy poniedziałek to prawo przyrody, czy stan umysłu? zastanawiam się to trochę na wyrost, bo ja wiem, że jest to stan umysłu. Kiedy pracowałem w systemie 4-ro zmianowym, nie zauważałem nawet istnienia poniedziałku. Czasami nawet nie wiedziałem jaki mamy dzień tygodnia. Moja "niedziela" wypadała w najróżniejsze dni tygodnia. Mając do dyspozycji popołudnie i przedpołudnie, moglem sobie tak zaplanować zajęcia, że nie odczuwałem tak dobitnie krótkich, szarych dni jesienią i zimą. No, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Mogę na to tylko powiedzieć - bzdura! Do pewnych rzeczy, zachowań i przekonań nigdy się nie przyzwyczaję. No i co teraz? Jak można sobie z tym poniedziałkiem poradzić? Przeczekać i znowu mieć moralnego kaca, że został zmarnowany kolejny dzień? Nie i jeszcze raz nie! Trzeba zrobić coś, aby poniedziałek był oczekiwanym dniem po przymusowym wolnym. Czyli trzeba sobie znaleźć pracę, która jednocześnie będzie pasją. No bo jakie są sposoby na życie/ Ja wyróżniam cztery: życie z obowiązku, ze strachu, z ciekawości i dla pasji życia. Wartościowy jest tylko ten ostatni. Szczęśliwym człowiekiem jest tylko ten, dla którego codzienna pobudka jest kolejnym dniem, w którym może robić to co kocha. I dotyczy to wielu dziedzin życia. To może być np wychowywanie dzieci, nauczanie, leczenie, ale również budowa domów, autostrad, czy twórczość artystyczna. Czy uda mi się doczekać takich poranków? Mam nadzieję, bo na razie żyję tylko z ciekawości czy tak się stanie.
I tyle na dziś.
piątek, 9 listopada 2012
Pożegnanie
Witam serdecznie
Brałem dzisiaj w smutnej uroczystości. Pożegnaliśmy moją matkę chrzestną. Zmarła po długiej chorobie nowotworowej. Ktoś powie "to dobrze, że się już skończyło. Zawsze musi być koniec" Może i dobrze, ale dla kochających bliskich, koniec będzie zawsze za wcześnie. Nawet jeśli w tym momencie czujemy ulgę, że choroba i cierpienie się skończyło, to później brakuje rady, wsparcia tej osoby. Czasem po prostu brak codziennych słów, których się kiedyś nie doceniało i za które, wydawało się, nie trzeba dziękować. Już samą pustkę, którą ta osoba wypełniała wcześniej nie sposób zapełnić. Powiadają czas leczy rany. Leczy, ale pozostają blizny. Już nie krwawimy, ale nie jesteśmy tacy sami, a blizny czasem bardzo bolą.
To jest jedna strona takich wydarzeń. A druga? Dzisiaj daleka rodzina zbiera się tylko na pogrzebach. Dobrze chociaż wtedy zobaczyć, zatarte czasem w pamięci, twarze. Ważne jest również uczestnictwo w rytuale pożegnania, rytuale śmierci. Żyjemy w społeczności, która udaje, że śmierci nie ma. Albo, że jest nie istotna, bo przecież zawsze dotyczy kogoś innego. Ale do czasu i takie uroczystości przypominają nam o tym, że śmierć nie tylko jest obok, bliżej lub dalej, ale jeśli zastanowimy się chwilkę, jest zawsze w nas. Nie ma sposobu aby od niej uciec i każdy oddech zbliża nas do niej. To jest część życia, może nawet najważniejsza. Bo jeśli wierzymy, że później jest dalsze życie, to śmierć jest rodzajem egzaminu z życia. Koniec wieńczy dzieło. Pewnie, że łatwiej jest się do tego przygotować przechodząc godnie starość, która pozbawia wielu pragnień i żądz pozwalając za to na ocenę sensu życia i istnienia. Ale czy można być naprawdę przygotowanym, o tym dowiemy się wszyscy bez wyjątku. I tylko to jest sprawiedliwe bez dodatkowych warunków.
Dobranoc
Brałem dzisiaj w smutnej uroczystości. Pożegnaliśmy moją matkę chrzestną. Zmarła po długiej chorobie nowotworowej. Ktoś powie "to dobrze, że się już skończyło. Zawsze musi być koniec" Może i dobrze, ale dla kochających bliskich, koniec będzie zawsze za wcześnie. Nawet jeśli w tym momencie czujemy ulgę, że choroba i cierpienie się skończyło, to później brakuje rady, wsparcia tej osoby. Czasem po prostu brak codziennych słów, których się kiedyś nie doceniało i za które, wydawało się, nie trzeba dziękować. Już samą pustkę, którą ta osoba wypełniała wcześniej nie sposób zapełnić. Powiadają czas leczy rany. Leczy, ale pozostają blizny. Już nie krwawimy, ale nie jesteśmy tacy sami, a blizny czasem bardzo bolą.
To jest jedna strona takich wydarzeń. A druga? Dzisiaj daleka rodzina zbiera się tylko na pogrzebach. Dobrze chociaż wtedy zobaczyć, zatarte czasem w pamięci, twarze. Ważne jest również uczestnictwo w rytuale pożegnania, rytuale śmierci. Żyjemy w społeczności, która udaje, że śmierci nie ma. Albo, że jest nie istotna, bo przecież zawsze dotyczy kogoś innego. Ale do czasu i takie uroczystości przypominają nam o tym, że śmierć nie tylko jest obok, bliżej lub dalej, ale jeśli zastanowimy się chwilkę, jest zawsze w nas. Nie ma sposobu aby od niej uciec i każdy oddech zbliża nas do niej. To jest część życia, może nawet najważniejsza. Bo jeśli wierzymy, że później jest dalsze życie, to śmierć jest rodzajem egzaminu z życia. Koniec wieńczy dzieło. Pewnie, że łatwiej jest się do tego przygotować przechodząc godnie starość, która pozbawia wielu pragnień i żądz pozwalając za to na ocenę sensu życia i istnienia. Ale czy można być naprawdę przygotowanym, o tym dowiemy się wszyscy bez wyjątku. I tylko to jest sprawiedliwe bez dodatkowych warunków.
Dobranoc
poniedziałek, 5 listopada 2012
Ewolucja
Witam
Czasami żałuję, że nie noszę w ręku notatnika i pióra, albo jak Bond jakiś dyktafonu. Szkoda po prostu fajnych tematów na bloga. Uciekają z pamięci, kiedy tylko chcę je przywołać. Na szczęście świat jest dynamiczny i jeśli pojawi się pustka, chociażby w głowie, to coś w to miejsce wskoczy. Powiadają, że przyroda nie znosi próżni. Bo ja wiem? A dążenie Wszechświata do rozproszenia? Niedoczekanie jego! Od tego my jesteśmy, aby do tego nie dopuścić. Tak, bo najważniejszą cechą życia jest organizacja, porządkowanie i gromadzenie. Niby każde coś co żyje musi umrzeć, co wskazywałoby na zwycięstwo entropii, ale na miejsce umierającego życia idzie nowe. Mało tego, to nowe od czasu do czasu ma nową jakość, wyższą organizację ewolucją zwaną. Ewolucja zaś, jest chyba największą zagadką tegoż życia. Ja sam skłaniam się do teorii mówiących, że ewolucja życia ma charakter celowy. Ktoś za tym stoi i czemuś to służy, jak mawiano za poprzedniej kadencji politycznej. Dla mnie jest to logiczne i sprawiedliwe. Logiczne, bo odrzucam przypadek jako główną siłę sprawczą Wszechświata. Zostaje więc celowe, świadome działanie jakiejś siły sprawczej. Sprawiedliwe, bo tym samym nagradza wysiłek "twórców" ewolucji. Powszechnie uważa się, że siłą sprawczą ewolucji jest dobór naturalny. Zgoda, jest to zapewne główny czynnik tzw. małej ewolucji czyli dostosowania się gatunków, czy poszczególnych organizmów do zmieniających się warunków środowiska, w ramach ich tolerancji. To jest jedna z cech życia - dostosowanie. Ale właściwa ewolucja, ta która powoduje, że powstają zupełnie nowe gatunki, rodziny i rzędy organizmów wykracza po za dostosowanie się do zmian behawioralnych. Spróbujcie na przykład wyobrazić sobie ilość przypadków, które doprowadziły do wykształcenia tasiemców. Taki bruzdogłowiec szeroki np. żywicielem ostatecznym jest człowiek, niedźwiedź, kot, pies, świnia. Ale po drodze jego jaja trafiają do wody, tam rozwijają się larwy, które są składnikiem zooplanktonu, następnie zjadane przez ryby, które są pożerane przez żywiciela ostatecznego. A nie jest to wcale najbardziej skomplikowany cykl rozwojowy.
Ja myślę, że nasz świat widzialny jest tylko małym elementem rzeczywistego świata. Światy dla nas jeszcze niedostępne są zamieszkałe przez niezliczoną ilość inteligentnych bytów, z których część ma za zadanie dopilnować rozwoju życia. Duchy opiekuńcze np. myszy starają się, aby ich podopieczne miały jak największe szanse. Jeśli zachodzi taka potrzeba, albo może jest to po prostu inwencja twórcza, tak wpływają na zmiany tych organizmów, aby stworzyć nowy gatunek, dostosowany do nowych okoliczności. No i tu dochodzimy znowu do tych paskudnych tasiemców. Jaki jest cel istnienia takich organizmów?
A kto powiedział, że wszystkie Duchy opiekuńcze są dobre?
I tym akcentem. Kończymy. Dobranoc.
Czasami żałuję, że nie noszę w ręku notatnika i pióra, albo jak Bond jakiś dyktafonu. Szkoda po prostu fajnych tematów na bloga. Uciekają z pamięci, kiedy tylko chcę je przywołać. Na szczęście świat jest dynamiczny i jeśli pojawi się pustka, chociażby w głowie, to coś w to miejsce wskoczy. Powiadają, że przyroda nie znosi próżni. Bo ja wiem? A dążenie Wszechświata do rozproszenia? Niedoczekanie jego! Od tego my jesteśmy, aby do tego nie dopuścić. Tak, bo najważniejszą cechą życia jest organizacja, porządkowanie i gromadzenie. Niby każde coś co żyje musi umrzeć, co wskazywałoby na zwycięstwo entropii, ale na miejsce umierającego życia idzie nowe. Mało tego, to nowe od czasu do czasu ma nową jakość, wyższą organizację ewolucją zwaną. Ewolucja zaś, jest chyba największą zagadką tegoż życia. Ja sam skłaniam się do teorii mówiących, że ewolucja życia ma charakter celowy. Ktoś za tym stoi i czemuś to służy, jak mawiano za poprzedniej kadencji politycznej. Dla mnie jest to logiczne i sprawiedliwe. Logiczne, bo odrzucam przypadek jako główną siłę sprawczą Wszechświata. Zostaje więc celowe, świadome działanie jakiejś siły sprawczej. Sprawiedliwe, bo tym samym nagradza wysiłek "twórców" ewolucji. Powszechnie uważa się, że siłą sprawczą ewolucji jest dobór naturalny. Zgoda, jest to zapewne główny czynnik tzw. małej ewolucji czyli dostosowania się gatunków, czy poszczególnych organizmów do zmieniających się warunków środowiska, w ramach ich tolerancji. To jest jedna z cech życia - dostosowanie. Ale właściwa ewolucja, ta która powoduje, że powstają zupełnie nowe gatunki, rodziny i rzędy organizmów wykracza po za dostosowanie się do zmian behawioralnych. Spróbujcie na przykład wyobrazić sobie ilość przypadków, które doprowadziły do wykształcenia tasiemców. Taki bruzdogłowiec szeroki np. żywicielem ostatecznym jest człowiek, niedźwiedź, kot, pies, świnia. Ale po drodze jego jaja trafiają do wody, tam rozwijają się larwy, które są składnikiem zooplanktonu, następnie zjadane przez ryby, które są pożerane przez żywiciela ostatecznego. A nie jest to wcale najbardziej skomplikowany cykl rozwojowy.
Ja myślę, że nasz świat widzialny jest tylko małym elementem rzeczywistego świata. Światy dla nas jeszcze niedostępne są zamieszkałe przez niezliczoną ilość inteligentnych bytów, z których część ma za zadanie dopilnować rozwoju życia. Duchy opiekuńcze np. myszy starają się, aby ich podopieczne miały jak największe szanse. Jeśli zachodzi taka potrzeba, albo może jest to po prostu inwencja twórcza, tak wpływają na zmiany tych organizmów, aby stworzyć nowy gatunek, dostosowany do nowych okoliczności. No i tu dochodzimy znowu do tych paskudnych tasiemców. Jaki jest cel istnienia takich organizmów?
A kto powiedział, że wszystkie Duchy opiekuńcze są dobre?
I tym akcentem. Kończymy. Dobranoc.
piątek, 2 listopada 2012
Zmiany, zmiany, zmiany.
Witam Calutki Świat
No tak, bo wysyłając to powitanie nie mam pojęcia, czy nie zerknie na nie jakiś polskojęzyczny obywatel Burkina Faso czy innej Boliwii. A to wszystko przez te zmiany. Nie żyje może zbyt długo, ale świat jednak znacznie się zmienił. Przyjaciele Polski z mojego dzieciństwa, są teraz naszymi największymi wrogami, a wrogowie naszymi sojusznikami. Nie zmienił się za to stosunek do krajów "bardziej zachodnich". Nadal wierzymy w dobre intencje GB i USA, mimo, że oni mają gdzieś interes Polski i Polaków. Za bardzo boją się Rosji. Najlepszy przykład mieliśmy po Katastrofie Smoleńskiej. Starałem się zwrócić na to szczególną uwagę mojego syna. - Patrz uważnie- mówiłem - zapamiętaj sobie kto przyjechał oddać hołd nieżyjącej parze prezydenckiej. Nikt z UE, nikt z Ameryki i Londynu. Przyjaciele psiakrew! A z Europy słowiańskiej praktycznie wszyscy.
Takie wydarzenia dają do myślenia. Ja wyciągam takie wnioski. Czy słusznie nie wiem? Może kiedyś czas pokaże.
To są jedne zmiany, polityczne. Ale znacznie ważniejsze są zmiany techniczne. Telefon komórkowy. Ba, w ogóle telefon. Za wspominanego przez niektórych niesławnej pamięci PRL-u w całej wsi były tylko dwa telefony. Teraz każdy, najmłodsi i najstarsi mają komórkę, a niektórzy nawet po dwie lub więcej, co dla mnie jest zupełnie niezrozumiałe.
Telewizja, tą pozornie można by się cieszyć. Dziesiątki kanałów, ale programy typu "jak oni gwiżdżą, jeżdżą, gotują i stoją z gwiazdami" albo "dlaczego mnie to spotyka, moje wakacje, twoje wakacje i jaki ja mam talent do śpiewania weselnych piosenek" skutecznie obniżają poziom i oczekiwania telewidzów. Nie dziwią mnie więc coraz liczniejsze rodziny bez telewizora w domu. A za "komuny" przypomnę było 1 i 1/2 programu, bo "dwójka" zaczynała się od czwartej. A jak mój tata chciał kupić telewizor kolorowy, to sprzedawca skutecznie mu odradził mówiąc - Panie, co pan, dziennik tylko se pan będziesz oglądał w kolorkach.
Największą jednak zmianą jest powszechny dostęp do internetu. Oceanu wiedzy i informacji ze wszystkich możliwych dziedzin i ludzkiej kreatywności. To nic, że informacje wiarygodne są zawalone nieprawdziwymi i zmyślonymi, ale są i każdy może je wykorzystać. To jest, wydaje mi się, wartość, która skutecznie zmienia nasz stosunek do świata i innych ludzi.
Dlatego korzystajmy póki można, bo nic nie jest wieczne, a co więcej nic długo nie jest za darmo i dla wszystkich.
Dobranoc
No tak, bo wysyłając to powitanie nie mam pojęcia, czy nie zerknie na nie jakiś polskojęzyczny obywatel Burkina Faso czy innej Boliwii. A to wszystko przez te zmiany. Nie żyje może zbyt długo, ale świat jednak znacznie się zmienił. Przyjaciele Polski z mojego dzieciństwa, są teraz naszymi największymi wrogami, a wrogowie naszymi sojusznikami. Nie zmienił się za to stosunek do krajów "bardziej zachodnich". Nadal wierzymy w dobre intencje GB i USA, mimo, że oni mają gdzieś interes Polski i Polaków. Za bardzo boją się Rosji. Najlepszy przykład mieliśmy po Katastrofie Smoleńskiej. Starałem się zwrócić na to szczególną uwagę mojego syna. - Patrz uważnie- mówiłem - zapamiętaj sobie kto przyjechał oddać hołd nieżyjącej parze prezydenckiej. Nikt z UE, nikt z Ameryki i Londynu. Przyjaciele psiakrew! A z Europy słowiańskiej praktycznie wszyscy.
Takie wydarzenia dają do myślenia. Ja wyciągam takie wnioski. Czy słusznie nie wiem? Może kiedyś czas pokaże.
To są jedne zmiany, polityczne. Ale znacznie ważniejsze są zmiany techniczne. Telefon komórkowy. Ba, w ogóle telefon. Za wspominanego przez niektórych niesławnej pamięci PRL-u w całej wsi były tylko dwa telefony. Teraz każdy, najmłodsi i najstarsi mają komórkę, a niektórzy nawet po dwie lub więcej, co dla mnie jest zupełnie niezrozumiałe.
Telewizja, tą pozornie można by się cieszyć. Dziesiątki kanałów, ale programy typu "jak oni gwiżdżą, jeżdżą, gotują i stoją z gwiazdami" albo "dlaczego mnie to spotyka, moje wakacje, twoje wakacje i jaki ja mam talent do śpiewania weselnych piosenek" skutecznie obniżają poziom i oczekiwania telewidzów. Nie dziwią mnie więc coraz liczniejsze rodziny bez telewizora w domu. A za "komuny" przypomnę było 1 i 1/2 programu, bo "dwójka" zaczynała się od czwartej. A jak mój tata chciał kupić telewizor kolorowy, to sprzedawca skutecznie mu odradził mówiąc - Panie, co pan, dziennik tylko se pan będziesz oglądał w kolorkach.
Największą jednak zmianą jest powszechny dostęp do internetu. Oceanu wiedzy i informacji ze wszystkich możliwych dziedzin i ludzkiej kreatywności. To nic, że informacje wiarygodne są zawalone nieprawdziwymi i zmyślonymi, ale są i każdy może je wykorzystać. To jest, wydaje mi się, wartość, która skutecznie zmienia nasz stosunek do świata i innych ludzi.
Dlatego korzystajmy póki można, bo nic nie jest wieczne, a co więcej nic długo nie jest za darmo i dla wszystkich.
Dobranoc
poniedziałek, 29 października 2012
Piorun kulisty
Witam
Jeszcze niedawno słońce rządziło niepodzielnie pogodą. Ciepło, przyjemnie. Dopiero co zaczęła się jesień. Przecież dzisiaj jest 29 października, a tu zima w pełni. Temperatura koło zera, śniegu więcej niż w nie jedną zimę (no tu może troszeczkę przesadziłem). Ciemno, zimno. Dobrze chociaż, że do domu blisko.
Co by sobie to minione, a tak nie dawne lato przypomnieć opiszę pewne niezwykłe wydarzenie. Niestety dokładnej daty nie pamiętam, ale było to w pełni lata tego roku. Okres burzowy trwał w najlepsze.
Któregoś popołudnia z niezbyt zachmurzonego nieba uderzył bardzo blisko, co najwyżej 100 m piorun. Wyładowanie, błysk i ogłuszający grzmot. Myślałem, że na tym się skończyło kiedy zadzwonił telefon. Moja mama, która mieszka za ścianą bardzo podenerwowana prosiła abym przyszedł jak najszybciej. Po minucie już byliśmy z synem u niej w kuchni. W piekarniku kuchenki było pełno dymu, a w domu nie było prądu.
Mama opowiedziała pełnym emocji głosem co się stało. Siedziała sobie przy stole i jadła obiad (czyli było to około 16.00). Stolik kuchenny ma ustawiony pod oknem, i w czasie posiłku ogląda sobie widoczki. Nagle nastąpiło bliskie wyładowanie (to samo, które ja widziałem). Ułamek sekundy później zobaczyła smugę czerwonożółtego światła o średnicy pomarańczy i długości ok 1m, która przeszła przez szybę okienną, następnie wytrąciła jej widelec (z bakelitową rączką), minęła jej ramie im krawędź stołu, śmiertelnie przeraziła leżącą na podłodze suczkę i przez zamknięte drzwi piekarnika wpadła do środka. W wyniku tego w środku zapaliły się jaskrawy ogień i powstało dużo dymu, który zobaczyliśmy z synem. Piekarnik był jeszcze ciepły w środku. Opis długi, a całe zjawisko trwało ułamek sekundy.
Co to u licha mogło być? Piorun kulisty? Energia czystego światła, skoro przeleciało przez szyby?
Nie mam pojęcia? Najbardziej skłaniam się do wersji pioruna kulistego, ponieważ może "przechodzić" przez szybę, sufit itp. (np opis na http://www.elektroda.pl/rtvforum/topic1047885.html).
Zresztą mój syn i moja mama widzieli już parę lat wcześniej pioruny kuliste, które toczyły się po trawie na naszym podwórku. Ale tamte były "klasyczne", czyli syczące małe ogniste kulki toczące się po ziemi.
Niezwykłe i ciekawe. A po włączeniu bezpieczników nie stwierdziliśmy żadnych strat. Natomiast wyładowanie, o którym wspomniałem wcześniej narobiło sporo szkód u sąsiadów.
To tyle na dziś. Dobranoc.
Jeszcze niedawno słońce rządziło niepodzielnie pogodą. Ciepło, przyjemnie. Dopiero co zaczęła się jesień. Przecież dzisiaj jest 29 października, a tu zima w pełni. Temperatura koło zera, śniegu więcej niż w nie jedną zimę (no tu może troszeczkę przesadziłem). Ciemno, zimno. Dobrze chociaż, że do domu blisko.
Co by sobie to minione, a tak nie dawne lato przypomnieć opiszę pewne niezwykłe wydarzenie. Niestety dokładnej daty nie pamiętam, ale było to w pełni lata tego roku. Okres burzowy trwał w najlepsze.
Któregoś popołudnia z niezbyt zachmurzonego nieba uderzył bardzo blisko, co najwyżej 100 m piorun. Wyładowanie, błysk i ogłuszający grzmot. Myślałem, że na tym się skończyło kiedy zadzwonił telefon. Moja mama, która mieszka za ścianą bardzo podenerwowana prosiła abym przyszedł jak najszybciej. Po minucie już byliśmy z synem u niej w kuchni. W piekarniku kuchenki było pełno dymu, a w domu nie było prądu.
Mama opowiedziała pełnym emocji głosem co się stało. Siedziała sobie przy stole i jadła obiad (czyli było to około 16.00). Stolik kuchenny ma ustawiony pod oknem, i w czasie posiłku ogląda sobie widoczki. Nagle nastąpiło bliskie wyładowanie (to samo, które ja widziałem). Ułamek sekundy później zobaczyła smugę czerwonożółtego światła o średnicy pomarańczy i długości ok 1m, która przeszła przez szybę okienną, następnie wytrąciła jej widelec (z bakelitową rączką), minęła jej ramie im krawędź stołu, śmiertelnie przeraziła leżącą na podłodze suczkę i przez zamknięte drzwi piekarnika wpadła do środka. W wyniku tego w środku zapaliły się jaskrawy ogień i powstało dużo dymu, który zobaczyliśmy z synem. Piekarnik był jeszcze ciepły w środku. Opis długi, a całe zjawisko trwało ułamek sekundy.
Co to u licha mogło być? Piorun kulisty? Energia czystego światła, skoro przeleciało przez szyby?
Nie mam pojęcia? Najbardziej skłaniam się do wersji pioruna kulistego, ponieważ może "przechodzić" przez szybę, sufit itp. (np opis na http://www.elektroda.pl/rtvforum/topic1047885.html).
Zresztą mój syn i moja mama widzieli już parę lat wcześniej pioruny kuliste, które toczyły się po trawie na naszym podwórku. Ale tamte były "klasyczne", czyli syczące małe ogniste kulki toczące się po ziemi.
Niezwykłe i ciekawe. A po włączeniu bezpieczników nie stwierdziliśmy żadnych strat. Natomiast wyładowanie, o którym wspomniałem wcześniej narobiło sporo szkód u sąsiadów.
To tyle na dziś. Dobranoc.
wtorek, 23 października 2012
Jesienna szaruga
Witam Zaglądaczy
To się porobiło. Nie dziwię się, że Pan Putin wysłał meteorologów na Sybir.Tam przynajmniej mają więcej szans na trafne prognozy. Dziewięć miesięcy zima, potem już tylko lato :)
No przecież jeszcze wczoraj po południu słoneczko, cieplutko i zapowiedzi, że do czwartku pięknie. Wychodzę więc rano na pewniaka, że pojadę rowerem, a tu błyskawiczna zmian planów, odpinanie agrafek z nogawek i jazda Ibizką. No też fajnie, ale na litość boską, żeby z dnia nie można było postawić prawidłowej pogody!
Płynie więc sobie dzionek leniwie, bez pośpiechu. Wszystko jakieś takie przygaszone, ale o dziwo nie smutne. Dobry czas na rozmyślania, chociaż pewnie łatwiej wpaść w przygnębienie. Wszyscy jesteśmy meteopatami i jeśli ktoś twierdzi, że pogoda nie ma na niego wpływu, to chyba nie jest szczery. Dni też teraz szybciej mijają, bo jeśli o 18.00 jest już ciemno, to czasu na aktywność wszelaką jakby znacznie mniej niż latem. Oj chyba za bardzo ulegam pogodzie, bo zaczynam pisać po to aby tylko pisać. Do widzenia Państwu.
To się porobiło. Nie dziwię się, że Pan Putin wysłał meteorologów na Sybir.Tam przynajmniej mają więcej szans na trafne prognozy. Dziewięć miesięcy zima, potem już tylko lato :)
No przecież jeszcze wczoraj po południu słoneczko, cieplutko i zapowiedzi, że do czwartku pięknie. Wychodzę więc rano na pewniaka, że pojadę rowerem, a tu błyskawiczna zmian planów, odpinanie agrafek z nogawek i jazda Ibizką. No też fajnie, ale na litość boską, żeby z dnia nie można było postawić prawidłowej pogody!
Płynie więc sobie dzionek leniwie, bez pośpiechu. Wszystko jakieś takie przygaszone, ale o dziwo nie smutne. Dobry czas na rozmyślania, chociaż pewnie łatwiej wpaść w przygnębienie. Wszyscy jesteśmy meteopatami i jeśli ktoś twierdzi, że pogoda nie ma na niego wpływu, to chyba nie jest szczery. Dni też teraz szybciej mijają, bo jeśli o 18.00 jest już ciemno, to czasu na aktywność wszelaką jakby znacznie mniej niż latem. Oj chyba za bardzo ulegam pogodzie, bo zaczynam pisać po to aby tylko pisać. Do widzenia Państwu.
poniedziałek, 22 października 2012
Faktura życia
Witam
No i jak tu być oświeconą, pełną spokoju i harmonii istotą, jeśli żyjemy pośród zdarzeń i ludzi, które maja gdzieś nasze postanowienia i ideologie.
Jakiś czas temu zaobserwowałem, że firma w której pracuję dokłada do pewnego interesu już od paru miesięcy.
Jak przystało na lojalnego pracownika sporządziłem krótka notatkę i parę tabel na ten temat.
No i się zaczęło. pretensje, zarzuty o nierzetelnych opracowaniach itp, wiele emocji, zaangażowania innych pracowników w celu udowodnienia, że 2+2=5. Ja wiem,że mam rację i nikomu nie chciałem zaszkodzić tylko ostrzec przed dalszym biegiem wypadków. No cóż zobaczymy, co z tego wyniknie. Ja nic więcej nie mogę zrobić tylko obserwować bieg wydarzeń.
Czas sobie pomyka w kierunku zimy, ale odpukać dosyć łagodnie, więc jest czas na przygotowania. Zamontowałem nowe drzwi do domu wiadomej produkcji . Ogólnie ładne, ale jak zwykle parę drobiazgów psuje efekt, a to widoczne śruby mocujące witrażyk (model bez widocznych wkrętów jest droższy o 250 zł:), a to zamek się zacina. ale dopracujemy wszystko. Ja jestem bardzo zadowolony, że montaż udał się bez większych komplikacji.
A po za tym jest na prawdę dobrze. Czuję, że moje działania codzienne są bardziej sensowne, a może tylko mam większą ich świadomość. A może to ta cudna pogoda? Czy to ważne? Ważne, że życie jest takie bardziej namacalne. Czuć pod palcami jego fakturę.
No i jak tu być oświeconą, pełną spokoju i harmonii istotą, jeśli żyjemy pośród zdarzeń i ludzi, które maja gdzieś nasze postanowienia i ideologie.
Jakiś czas temu zaobserwowałem, że firma w której pracuję dokłada do pewnego interesu już od paru miesięcy.
Jak przystało na lojalnego pracownika sporządziłem krótka notatkę i parę tabel na ten temat.
No i się zaczęło. pretensje, zarzuty o nierzetelnych opracowaniach itp, wiele emocji, zaangażowania innych pracowników w celu udowodnienia, że 2+2=5. Ja wiem,że mam rację i nikomu nie chciałem zaszkodzić tylko ostrzec przed dalszym biegiem wypadków. No cóż zobaczymy, co z tego wyniknie. Ja nic więcej nie mogę zrobić tylko obserwować bieg wydarzeń.
Czas sobie pomyka w kierunku zimy, ale odpukać dosyć łagodnie, więc jest czas na przygotowania. Zamontowałem nowe drzwi do domu wiadomej produkcji . Ogólnie ładne, ale jak zwykle parę drobiazgów psuje efekt, a to widoczne śruby mocujące witrażyk (model bez widocznych wkrętów jest droższy o 250 zł:), a to zamek się zacina. ale dopracujemy wszystko. Ja jestem bardzo zadowolony, że montaż udał się bez większych komplikacji.
A po za tym jest na prawdę dobrze. Czuję, że moje działania codzienne są bardziej sensowne, a może tylko mam większą ich świadomość. A może to ta cudna pogoda? Czy to ważne? Ważne, że życie jest takie bardziej namacalne. Czuć pod palcami jego fakturę.
piątek, 19 października 2012
Filozofia rowerowa
Witam serdecznie w ten słoneczny piątek:)
Pogoda piękna, złotopolskojesienna, więc do pracy wybrałem się rowerem.
Uwielbiam jazdę na rowerze. kiedy tylko jest to możliwe zawsze wybiorę rower przed samochodem.
Jedną z przyczyn, dla których wybieram bicykl dwupedałowy jest filozofia rowerowa. A, wiecie dla czego w Polsce rower ma taka nazwę, a nie jak w większości krajów pochodzącą od koła - po prostu jedne z pierwszych sprzedawanych masowo u nas rowerów były produkcji firmy Rover.
Jadę sobie wtedy spokojnie, znaną trasą więc myśli mogą sobie krążyć po głowie nie przeszkadzając w pokonaniu drogi. W samochodzie więcej się dzieje, ale przede wszystkim jest za mało czasu na przemyślenia. Może na dalekich trasach, ale do pracy mam tylko 7 km.
Teraz wyjeżdżam o takiej porze, że mam okazję obserwować wschód słońca. Zawsze wtedy żałuję, że jestem zbyt wielkim śpiochem, aby to cudowne zjawisko obserwować codziennie. Wtedy jakoś tak jakoś chcę się żyć i zmierzyć ze wszystkim co Bóg stawia przed nami. Jeden z takich poranków natchnął mnie do zapisania tych uczuć w formie wiersza. Wrzuciłem go do "Artystycznie".
Czasem myślę, ze gdybyśmy świadomie we wszystkim zwolnili życie nabrałoby znacznie głębszego sensu.
Pogoda piękna, złotopolskojesienna, więc do pracy wybrałem się rowerem.
Uwielbiam jazdę na rowerze. kiedy tylko jest to możliwe zawsze wybiorę rower przed samochodem.
Jedną z przyczyn, dla których wybieram bicykl dwupedałowy jest filozofia rowerowa. A, wiecie dla czego w Polsce rower ma taka nazwę, a nie jak w większości krajów pochodzącą od koła - po prostu jedne z pierwszych sprzedawanych masowo u nas rowerów były produkcji firmy Rover.
Jadę sobie wtedy spokojnie, znaną trasą więc myśli mogą sobie krążyć po głowie nie przeszkadzając w pokonaniu drogi. W samochodzie więcej się dzieje, ale przede wszystkim jest za mało czasu na przemyślenia. Może na dalekich trasach, ale do pracy mam tylko 7 km.
Teraz wyjeżdżam o takiej porze, że mam okazję obserwować wschód słońca. Zawsze wtedy żałuję, że jestem zbyt wielkim śpiochem, aby to cudowne zjawisko obserwować codziennie. Wtedy jakoś tak jakoś chcę się żyć i zmierzyć ze wszystkim co Bóg stawia przed nami. Jeden z takich poranków natchnął mnie do zapisania tych uczuć w formie wiersza. Wrzuciłem go do "Artystycznie".
Czasem myślę, ze gdybyśmy świadomie we wszystkim zwolnili życie nabrałoby znacznie głębszego sensu.
poniedziałek, 15 października 2012
Drobne przyjemności
Witam serdecznie
Tak sobie myślę, że na codzienny błogostan największy wpływ mają drobne zwycięstwa. Takie malutkie, które każdy odnosi codziennie. dla każdego będzie to dco innego i każdego dnia może być to coś innego. W ostatnich dniach dla mnie było to kilka zwycięstw nad materią. Ot, udało mi się naprawić spłuczkę, którą zakwalifikowano od wymiany, znaleźć przyczynę wadliwej regulacji krzesła biurowego i ją usunąć. No i trochę większe zwycięstwo, naprawa komina nad dachem.
niby nic, a cieszy i wzbogaca poczucie własnej wartości. Ja wiem, że to właściwie każdy Polak potrafi, ale to jeszcze lepiej. może i jest to pozostałość komuny.Niemiec pewnie tą spłuczkę i to krzesło wywalił na śmietnik, a do komina wziął ze trzy brygady różnych specjalistów. Jednak dopóki w Polsce uważamy to za normalne, że drobne naprawy można wykonać samemu, a palenie chleba jest barbarzyństwem, to nie straszne mi "końce świata". My sobie zawsze poradzimy i jeszcze innych wspomożemy.
P.S. Dorzuciłem coś do "Artystycznie" i " Żyj świadomie"
Tak sobie myślę, że na codzienny błogostan największy wpływ mają drobne zwycięstwa. Takie malutkie, które każdy odnosi codziennie. dla każdego będzie to dco innego i każdego dnia może być to coś innego. W ostatnich dniach dla mnie było to kilka zwycięstw nad materią. Ot, udało mi się naprawić spłuczkę, którą zakwalifikowano od wymiany, znaleźć przyczynę wadliwej regulacji krzesła biurowego i ją usunąć. No i trochę większe zwycięstwo, naprawa komina nad dachem.
niby nic, a cieszy i wzbogaca poczucie własnej wartości. Ja wiem, że to właściwie każdy Polak potrafi, ale to jeszcze lepiej. może i jest to pozostałość komuny.Niemiec pewnie tą spłuczkę i to krzesło wywalił na śmietnik, a do komina wziął ze trzy brygady różnych specjalistów. Jednak dopóki w Polsce uważamy to za normalne, że drobne naprawy można wykonać samemu, a palenie chleba jest barbarzyństwem, to nie straszne mi "końce świata". My sobie zawsze poradzimy i jeszcze innych wspomożemy.
P.S. Dorzuciłem coś do "Artystycznie" i " Żyj świadomie"
wtorek, 9 października 2012
Bracia mniejsi
Witam serdecznie wszystkich Zaglądaczy
Nieubłaganie dopada nas jesień zwiększając znacznie "obroty" mieszkańców wsi i działkowiczów. Gruszki, jabłka, winogrona, pietruszka i orzechy nie pytają czy nam się chce, czy nas męczy grypa tylko sobie spokojnie dojrzewają, a jak nam się nie chce ich zebrać, no to nie! Może będzie szansa w przyszłym roku. Ale pewnie już nie tak dużo. No bo skoro gospodarz nie znalazł czasu aby z tych skarbów skorzystać to widocznie mu się nie należą i basta. Kiedyś u nas gospodarze mawiali: dosz to poznosz. A dać trzeba nie tylko nawozy, środki ochrony itp ale przede wszystkim pracę.
No ale ja w sumie nie o tym. Zbierałem dzisiaj rzeczone orzechy włoskie. Mamy w ogrodzie trzy drzewa, ale jedno rodzi bardzo twarde orzechy, z których trudno wyjmuje się środek. Trzymamy je tylko dla tego, że daje fantastyczną osłonę przed słońcem w lecie. Mamy również w obejściu dwa kundle. Obydwa uwielbiają orzechy. Rozgryzają je i wyjadają miąsz z całych setek. Ale, nie wszystkie. Tylko te które są łatwe do rozgryzienia i spożycia. Te twarde zjadają na samym końcu, kiedy innych już nie ma. Ja zbieram te orzechy dla sikorek. No wiec zacząłem je zbierać do skrzyneczek, a psy bacznie mnie obserwowały. I nagle zorientowały się, że to są ostatnie orzechy, że jeśli je pozbieram to już więcej nie będzie. Zerwały się prawie jednocześnie i zaczęły rozgryzać jeden po drugim wyjadając środki w takim tempie, że nie wiem czy mechaniczna łuskarka im dorówna. Rozbawiła mnie ta sytuacja, ale kolejny raz przekonałem się, że tylko w małych szczegółach nasi bracia mniejsi różnią się od ludzi. Czy ludzie nie zachowują się podobnie lekceważąc to czego mają pod dostatkiem, a zachłannie gromadzą to czego jest mało nawet jeśli jest to nieużyteczne przypisując temu ogromną wartość?
Nieubłaganie dopada nas jesień zwiększając znacznie "obroty" mieszkańców wsi i działkowiczów. Gruszki, jabłka, winogrona, pietruszka i orzechy nie pytają czy nam się chce, czy nas męczy grypa tylko sobie spokojnie dojrzewają, a jak nam się nie chce ich zebrać, no to nie! Może będzie szansa w przyszłym roku. Ale pewnie już nie tak dużo. No bo skoro gospodarz nie znalazł czasu aby z tych skarbów skorzystać to widocznie mu się nie należą i basta. Kiedyś u nas gospodarze mawiali: dosz to poznosz. A dać trzeba nie tylko nawozy, środki ochrony itp ale przede wszystkim pracę.
No ale ja w sumie nie o tym. Zbierałem dzisiaj rzeczone orzechy włoskie. Mamy w ogrodzie trzy drzewa, ale jedno rodzi bardzo twarde orzechy, z których trudno wyjmuje się środek. Trzymamy je tylko dla tego, że daje fantastyczną osłonę przed słońcem w lecie. Mamy również w obejściu dwa kundle. Obydwa uwielbiają orzechy. Rozgryzają je i wyjadają miąsz z całych setek. Ale, nie wszystkie. Tylko te które są łatwe do rozgryzienia i spożycia. Te twarde zjadają na samym końcu, kiedy innych już nie ma. Ja zbieram te orzechy dla sikorek. No wiec zacząłem je zbierać do skrzyneczek, a psy bacznie mnie obserwowały. I nagle zorientowały się, że to są ostatnie orzechy, że jeśli je pozbieram to już więcej nie będzie. Zerwały się prawie jednocześnie i zaczęły rozgryzać jeden po drugim wyjadając środki w takim tempie, że nie wiem czy mechaniczna łuskarka im dorówna. Rozbawiła mnie ta sytuacja, ale kolejny raz przekonałem się, że tylko w małych szczegółach nasi bracia mniejsi różnią się od ludzi. Czy ludzie nie zachowują się podobnie lekceważąc to czego mają pod dostatkiem, a zachłannie gromadzą to czego jest mało nawet jeśli jest to nieużyteczne przypisując temu ogromną wartość?
poniedziałek, 8 października 2012
W sprawie tytułu
Dla czego wybrałem taki tytuł? Z tęsknoty za Rzeczypospolitą, która przeminęła, ale zawsze może się odrodzić. Polska była liczącą się potęgą tylko wtedy gdy była niepowtarzalna. Nie kopiowała bez zastrzeżeń cudzych wzorców, ale brała z różnych stron po to aby stworzyć coś unikalnego, niepowtarzalnego. Dzisiaj opieramy się jako państwo i jako obywatele na zachodnim modelu życia, który nigdy nie będzie dla nas idealny, choćby ze względu na odmienną historię która stworzyła Polskę. Jeszcze ważniejsze jest to, że naśladując można tylko próbować dorównać, doścignąć. Nie można stworzyć czegoś nowego, lepszego. Marzy mi się Rzeczypospolita, która czerpiąc ze wschodu i zachodu pójdzie własną drogą, najlepszą dla swoich obywateli, bez krzywdzenia innych. Jak pokazała historia jest to możliwe, a historia lubi się powtarzać, trzeba tylko jej pomóc.
Subskrybuj:
Posty (Atom)