Witam
Zastanawia mnie pewna naukowa obserwacja dokonana na obiekcie, który mogę analizować bez przerwy czyli mnie we własnej osobie.
Mianowicie, jeśli ktoś pyta mnie o wiek, to jestem bardzo zdziwiony odpowiedzią, której muszę udzielić. Skąd tego tyle się nabrało? Czy ja coś przeoczyłem, zaspałem?
Stanowczo jednak nie. Jeśli się zastanowię, to wszystko jest ok.
Dzieciństwo - było
Durna młodość - była
Wojsko - było
Pierwsza, druga, trzecia itd. praca była i jest
Zakochanie - było
Miłość - jest
Małżeństwo - jest
Rodzicielstwo - jak najbardziej.
I tylko pozostaje wątpliwość, jak to wszystko się zmieściło w czasie, skoro ja nadal zachowuję się jakby tego wszystkiego nie było.
Łapie się na tym, że ustępuję miejsca miejsca młodszym od siebie, pierwszy pozdrawiam nawet młodzież, często mam wątpliwości co do swojej wiedzy i doświadczeń.
Czuję się zdrowy i mam wrażenie, że wszystko jeszcze przede mną.
Oczywiście widzę się w lustrze, włosy jakby oprószone mąką, wzrok jakby trochę słabszy, ale to się zdarza też dużo młodszym.
Stwierdzam więc, że chcę być taki nadal, dziwić się, że tyle już doświadczyłem i czekać na to co przyniesie los. Ahoj przygodo!
Wychodzi na to, że życie i wypełniające je zdarzenia są jak koraliki nanizane na sznurek: jedne większe, inne mniejsze (ważniejsze i mniej ważne), jedne ładne inne takie sobie lub szkaradne.
OdpowiedzUsuńCzłowiek młody może powiedzieć, że wszystko przed nim. Z czasem ubywa możliwych wyborów, zostaje coraz mniej ścieżek (choć pewnie i tak jest wiele).
Młody powie, że ciągle najlepsze przed nim! A starszy? A Ty? Czy ciągle najlepsze przed Tobą, czy już za? Wydaje się, że odpowiedz na tak postawione pytanie określa nasze myślenie o sobie i o tym czego jeszcze oczekujemy i co już przeżyliśmy.
Więc jak? najlepsze przed Tobą?
I tak i nie. Pewne rzeczy minęły bezpowrotnie. Ale myślę, najlepsze ciągle przede mną. Albo jeszcze inaczej to ujmując, jeszcze wiele pięknych, nieznanych i ciekawych rzeczy mam do odkrycia, przeżycia, sprawdzenia:)
Usuń